SON COMO as froles do toxo
as miñas tristes sorrisas,
que son de
cheiro, amargosas,
e da color,
mareliñas;
mareliñas como a
morte;
amargosas como a vida.
E
son tamén miñas bágoas,
comodo
toxo as espiñas,
que feren por onde
pasan,
i en vez de birarme,
pican;
¡qué son miñas bágoas,
bravas,
e miñas sorrisas, hirtas!
Versos de tipo pesimista rosalián.
(ANTOLOXIA de POESIA GALEGA )
2 comentarios:
Rosalía, una de las grandes de mi tierra gallega!
Aunq x mis venas corre sangre gallega,nunca he tenido la oportunidad de contemplar la belleza de su paisaje.
Interpreto este poema como una metafora hacia la mujer....
Publicar un comentario